Читать «Мартэнава дачка (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

- Што красуня яна, то красуня!

Ён думаў пра гэта i ўночы, калi ўжо ляжаў у пасцелi, i ранiцаю, як толькi прачнуўся.

Ён не быў маркотны цi незадаволены; ён i сам не змог бы растлумачыць, што з iм такое сталася. Нешта завалодала iм, нешта запала яму ў душу, Бог ведае якая драбязюлька чэпка сядзела там i паказытвала яго сэрца. Гэтак часам заляцiць у пакой вялiкая муха. З гучным бзынкатам кiдаецца яна то ў адзiн, то ў другi бок, i гэты бзынкат не дае вам спакою, раздражняе. Раптам муха прыпыняецца, сцiхае; вы ўжо нават забываеце пра яе, але тут жа яна зноў зрываецца ў лёт, i вы мiжволi гледзiце ёй услед. Нi злавiць, нi выгнаць, нi забiць, нi ўтаймаваць яе немагчыма. Яна ж толькi на нейкi момант супынiцца - i зноў усчынае сваё надаеднае бзынканне.

Гэтак i згадка пра Мартэнаву дачку не давала спакою Бэнуа, нiбы назолiстая муха.

Потым яму закарцела яшчэ раз убачыць дзяўчыну, i ён закружляў паблiзу Мартэнёўкi. I ўрэшце-такi ўбачыў: яна развешвала бялiзну на вяроўцы, напятай памiж дзвюма яблынямi.

Дзень быў цёплы; Мартэнава дачка была адно ў кароткай нiжняй спаднiцы; надзетая на голае цела, кашуля шчыльна аблягала пругкiя дзявочыя грудзi, як толькi яна ўзнiмала рукi, каб павесiць ручнiк.

Бэнуа як прыкiпеў за ровам; прамiнула з гадзiну часу, ужо i дзяўчына даўно знiкла ў хаце, а ён усё не кранаўся з месца. Дадому ён вярнуўся ўзрушаны яшчэ мацней, чым пры першай сустрэчы.

Цэлы месяц яго думкi былi заняты адной Мартэнавай дачкой; ён ажно ўздрыгваў, калi пры iм згадвалася яе iмя. У яго дарэшты прапаў апетыт, па начах ён аблiваўся потам i амаль не спаў.

Штонядзелi, у час абеднi, ён не зводзiў з яе вачэй. Яна заўважыла гэта i стала яму ўсмiхацца, палашчаная такiм непрыхаваным залюбаваннем.

Неяк вечарам ён зусiм неспадзявана сустрэўся з ёю на палявой дарозе. Яна ўбачыла яго i спынiлася. Ад спалоху i ўсхваляванасцi ў яго ажно перацяло дыханне, але ён усё-такi цвёрда рушыў да яе з намерам сказаць усё. I, запiнаючыся, загаварыў:

- Ну вось, васпанна Мартэн, самi бачыце, далей так цягнуцца не можа.

- Што далей так цягнуцца не можа, Бэнуа? - перапытала дзяўчына з усмешкаю.

- Што я цэлымi днямi думаю пра вас.

Яна паставiла рукi ў бокi:

- А хiба я прымушаю вас?

- Прымушаеце... - Бэнуа запнуўся. - Прымушаеце; я ўжо нi пiць, нi есцi не магу, нi сну, нi пярэдыху не маю.

- То чым жа тады вылечыць вас ад гэтага? - прашаптала яна.

Ён разгубiўся: рукi яго абвiслi, вочы скруглелi, рот прыадкрыўся.

Яна моцна адштурхнула яго i ўцякла. З гэтага дня яны пачалi сустракацца то каля межавых равоў, то на дарозе ў ярах, то ў прывечарэлым полi, калi ён пасля працы вёў дадому коней, а яна гнала з пашы сваiх кароў.

Бэнуа адчуваў, як неадольная сiла вабiць яго да Мартэнавай дачкi, ён цягнуўся да яе i душой, i целам. Яму праглася сцiснуць яе ў абдымках, задушыць, з'есцi, зрабiць яе часткай сябе самога. I яго ажно калацiла ад бяссiлля i нецярплiвасцi, ад шалу, што яна не дарэшты належыць яму, што яны не створаны адзiнай iстотай.

Па наваколлi пра iх пайшла пагалоска. Iх ужо лiчылi жанiхом i нявестай. Аднойчы ён i сам папытаўся ў яе, цi хацела б яна стаць яго жонкаю, i яна адказала: "Хацела б".