Читать «Дзядзька Мiлон (на белорусском языке)» онлайн - страница 2

Палкоўнiк пачаў допыт па-французску.

- Дзядзька Мiлон, з той пары, як мы тут, мы не маглi нахвалiцца вамi. Заўсёды вы былi спагадлiвы i нават уважлiвы. Але ж сёння на вас падае падазрэнне ў жахлiвым злачынстве, i мы павiнны ўсё высветлiць. Адкуль у вас на твары рана?

Селянiн нiчога не адказаў. Палкоўнiк загаварыў зноў:

- Маўчанне загубiць вас, дзядзька. Але я хачу, каб вы адказвалi, чуеце! Цi ведаеце вы, хто забiў двух уланаў, якiх знайшлi сёння ранiцай каля Кальвэра?

Стары выразна вымавiў:

- То я.

Ад здзiўлення палкоўнiк змоўк, пiльна ўглядаючыся ў арыштаванага. Дзядзька Мiлон заставаўся безуважлiвы, з сялянскай упартасцю апусцiўшы вочы долу, як на споведзi. Адно выдавала яго хваляванне: раз-пораз ён глытаў слiну, з вiдавочнай цяжкасцю, быццам горла яго было зусiм вузкае.

Сям'я старога - сын Жан, нявестка i двое дзяцей, разгубленыя i ўражаныя стаялi крокаў за дзесяць ззаду. Палкоўнiк спытаўся:

- Дык, можа, вы ведаеце таксама, хто ўжо цэлы месяц забiвае нашых разведчыкаў?

Стары адказаў з тою ж самай грубай безуважлiвасцю:

- Ну, я.

- Дык гэта пабiлi iх вы? Усiх?

- Усiх.

- Вы адзiн?

- Адзiн.

- Раскажыце, як вы гэта рабiлi.

Цяпер стары, вiдаць, захваляваўся; ён, мусiць, не хацеў доўгае размовы, адно прамармытаў:

- А я што ведаю? Як выходзiла, так i рабiў.

Палкоўнiк зноў:

- Папярэджваю вас, трэба, каб вы расказалi мне ўсё. Будзе лепей, калi вы зробiце гэта зараз жа, адразу. Як вы пачалi?

Стары заклапочана азiрнуўся на сям'ю, што насцярожана чакала яго адказу. Хвiлiну-другую яшчэ памарудзiў i раптам адважыўся:

- На другi дзень, як вы прыйшлi сюды, гадзiн каля дзесяцi вечара я вяртаўся дадому. Вы i вашы салдаты забралi ў мяне кароўку, дзве авечкi i сена не менш як на пяцьдзесят экю. Я i сказаў сабе: "Колькi б вы ў мяне нi ўзялi, я за ўсё паквiтаюся!" Ды яшчэ ў мяне была думка на сэрцы, пасля раскажу. Вось аднаго разу я заўважыў салдата вашага, ён люльку курыў каля рова, што за маiм гумном. Узяў я касу i цiхенька падышоў да яго ззаду, ён i не заўважыў нiчога. Я ссек яму галаву адным махам, лёгка, як каласок, ён i войкнуць не паспеў. Як ахвоту маеце, то пашукайце яго ў балоце: я запхнуў яго ў мех з-пад вугалю, яшчэ i камень туды паклаў.

Тут я канчаткова рашыўся. Я зняў з яго ўсю вопратку, i боты, i фуражку ды схаваў у печ, дзе вапну палiлi, у Марцiнавым лесе.

Стары змоўк. Уражаныя афiцэры пазiралi адзiн на аднаго. Допыт не спыняўся, i вось пра што яны даведалiся.

Пасля першага забойства старога апанавала iдэя: "Забiваць прусакоў!" Ён ненавiдзеў iх нянавiсцю прыхаванай i лютай, па-сялянску прагны i патрыятычны адначасова. Ён меў сваю iдэю, як ён казаў.

Ён перачакаў дзён некалькi. Прусакi дазвалялi яму хадзiць, дзе ён хацеў: такiм рахманым, пакорлiвым i паслужлiвым здаваўся ён iм. Штовечар ён бачыў, як ад'язджаюць пасыльныя, i вось неяк уночы ён выйшаў з сяла; ён ужо ведаў, у якую вёску паедуць коннiкi, а таксама запомнiў ад салдатаў некалькi нямецкiх слоў, якiя яму былi патрэбны.