Читать «Вайсковае евангелле (Горкае дабравесце радавога Міхася Лабуты)» онлайн - страница 12

2.4/ Дзівіліся салдаты; навошта яны ў гэтым сонным горадзе.

2.5/ Падыходзілі людзі і пра тое самае пыталіся ў іх.

2.6/ Апоўдні вуліцы пачалі поўніцца. Вялізны натоўп ішоў проста на салдатаў роты лейтэнанта Безгаловага. Казалі людзі: “Мы вашыя браты, не страляйце ў нас”. Спужаўся лейтэнант, замітусіўся ды рашуча загадаў’ “К бою!”

2.7/ Hi адзін з салдатаў не варухнуўся.

2.8/ Падбег камандзір да радавога Лабуты і зароў: "Я табе загадваю страляць”. Лабута бязвольна памахаў галавою: "Не магу!”

2.9/ "Не можаш, дык я магу!" Лейтэнант Безгаловы памкнуў вырваць зброю ў салдата. Міхась адпіхнуў яго.

2.10/ “За невыкананне загада будзеш жорстка пакараны. Пад трыбунал аддам”.

2.11/ Дэманстранты ўзлазілі на баявую тэхніку, раздавалі вайскоўцам кветкі ды заклікалі разам з імі ісці бараніць дэмакратыю.

КАРЦЭР

3.1/ Спраўдзіў сваё лейтэнант Безгаловы.

3.2/ Прывялі радавога Лабуту да начальніка гаўптвахты. Ён уласнаручна забраў у салдата дзягу, насоўку, вывернуў усе кішэні.

3.3/ I крычаў маленькі, лысы чалавечак з гнілымі зубамі на збянтэжанага хлопца: “У карцэр яго, няўлюдка. Аслухацца камандзіра надумаў, волі захацеў. Згніеш тут і волі не пабачыш”.

3.4/ Змясцілі Лабуту ў самую халодную, самую цёмную камеру. Са столі капала вада, на падлозе стаяла лужына. Паўсюль сырасць. Ўыбаў не было. Гулялі скразнякі

3.5/ Абед і вячэру не падавалі.

3.6/ Ноччу не выдавалі шынель, нары не апускалі. Кожныя пяць хвілін вартавыя білі прыкладам у дзверы і раўлі: "Не спаць!”

3.7/ Напачатку Лабута хадзіў ад сцяны да сцяны, лічыў падаючыя кроплі, крокі. Страшна натаміўся. На досвітку заснуў стоячы ў куце.

3.8/ На сняданак падалі паўкубка цёплай вады.

3.9/ Першыя два дні адчувалася стома. Хацелася спаць. Душыла смага. Больш за ўсё пакутаваў ад думак за правільнасць свайго ўчынка.

3.10/ На трэці дзень ён адчуў бадзёрасць душы і цела. Ад здзекаў, ад злосці свой учынак цвёрда і пераканана палічыў правільным, адтаго ўздымаўся настрой ды радавалася душа.

3.11/ У той дзень смяяўся Лабута ў вочы начальніку з гнілымі зубамі і казаў яму: “Я не баюся цябе, бо за праўду пакутую”.

3.12/ Ад такога казання лысіна начальніка пачырванела. Ён сціснуў кулакі і быццам шалёны звер накінуўся на хлопца.

3.13/ Праз паўгадзіны начальнік стаміўся біць, паклікаў каравульных. Яны збыткавалі яшчэ гадзіну часу.

3 14/ Раніцай наступнага дня беспрытомнага радавога Лабуту адвезлі ў шпіталь.

KAMAHДЗIРСКАЯ ЛАСКА

4.1 / Праз некалькі дзён у шпіталь зайшлі лейтэнант Безгаловы і падпалкоўнік Фрумкін.

4.2/ Пытаўся нампаліт пра здароўе яго, казаў пра слынных савецкіх дактароў, што безнадзейна хворага могуць на ногі паставіць.

4.3/ Яшчэ пытаўся нампаліт, пра што піша бацька з маці, ці часта шлюць лісты дзяўчаты, як ставяцца да яго новыя сябры, ці добрыя ў яго камандзіры.

4.4/ Помнячы салдацкі запавет, што не кажы праўды, яна нікому не патрэбная, радавы Лабута адказваў "так” альбо “добра".

4.5/ Лейтэнант Безгаловы стаяў моўчкі.

4.6/ Надалей падпалкоўнік Фрумкін пахваліў салдата за мужнасць ды паабяцаў, што ўсе вінаватыя будуць строга пакараныя і ў Савецкай Арміі такое болей ніколі не паўторыцца.