Читать «Доўгае развітанне» онлайн - страница 27

Дзяўчынка зацята маўчыць.

– Таму я вельмі раю табе, – працягвае адбітак у люстэрку, – пакінуць яго першай.

– ?..

– Мая даражэнькая, каханне – гэта яшчэ і поле бою. Вырашае не тое, у каго пачуцці мацнейшыя, а ў каго больш трывалая воля. Хто з таго поля пойдзе першы, той і пераможца. Вакол цябе няма людзей, якія будуць рады пасядзець з табой у кавярні ці прайсціся па вечаровым горадзе? А калі дадому на каву запрасіць, тут чарга ўтворыцца. На свеце няма нічога горшага, чым комплекс пакінутай жанчыны.

– Я не магу ад яго адмовіцца. Ён – лепшае, што ёсць у маім жыцці. Мо падобнага ніколі не будзе?

– Не будзе. Будзе штосьці іншае. Цяпер ты блукаеш на папялішчы былога кахання. I думаеш, як вярнуць тое, што вярнуць немагчыма. Калі ты кінеш яго або знойдзеш сабе некага іншага…

– Ніхто іншы мне не патрэбен.

– Даслухай. Калі ты яго кінеш або знойдзеш сабе іншага, Маэстра, магчыма, яшчэ вернецца. Ён хоць і з іншай планеты, але мужчына, а яны па прыродзе эгаісты і ўласнікі. Ён не тэлефануе, бо ведае, што ён для цябе Бог, адзінае святло ў акенцы. Калі ўбачыць, што цябе побач няма, твае якасці паўстануць перад ім у больш прывабным святле. Жанчыну трэба заваёўваць. Зноў і зноў. Дай яму такую займальную магчымасць!

– Няўжо гульні дзейнічаюць мацней, чым пачуцці?

– Я лічу, што гульні лепей, чым слёзы. У цябе дзіўнае разуменне адносін Ён – Яна. Навошта ты ставіш мужчыну ў цэнтр свету? Ці сусвету… Ці не надта вялікі гонар для яго? А сама не хочаш там стаяць? Ён сышоў, і табе здаецца, што свет знік. Не! З ім усё ў парадку.

На шчасце, мужчына – не цэнтр Сусвету. А толькі фрагмент. Часам цікавы, часам нецікавы. Твая багатая фантазія дамалявала ў партрэце тое, чаго няма ў рэальнасці.

Ты хочаш, як Ганна Аркадзьеўна Карэніна, каб у жыцці панавала толькі адно бязмежнае каханне. Але паглядзі: штодня працуюць школы, садкі, паліклінікі, крамы, аптэкі, банкі, заводы, міністэрствы. Людзі вучацца, працуюць. Падарожнічаюць, гандлююць, чытаюць, глядзяць тэлевізар, ходзяць у госці, ездзяць на лецішча. Значыць, не адно каханне кіруе рэальнасцю. Калі б эратычная ідэя была вызначальнай, ніхто б з ложкаў не вылазіў…

Дзяўчынка нарэшце ўсміхнулася.

– Патлумач, чаму мне так пагана?

– Ты растварылася ў ім. І забылася, якой была раней. Дарэчы, выключна славянская завядзёнка – усё даводзіць да крайнасці. Навошта гэтая «дастаеўшчына»? Ты моўчкі пакутуеш, а лепей бы скандал яму закаціла, а ў гэты час назірала, як ён рэагаваць будзе. Або сцэну рэўнасці арганізавала. Можна талеркі не надта каштоўныя перабіць – дапамагае.

– Можа, нам з табой трэба часцей размаўляць? Каб разумець адна адну… – разважае дзяўчынка.

– Існуюць розныя віды смагі. Фізічная, эмацыйная, тактыльная, эратычная. Ты доўгі час жыла адна. Гадавала сына, займалася творчасцю, зарабляла грошы. А стан адзіноты – усё-такі ненатуральны. Котка і тая хоча, каб яе час ад часу гладзілі па спінцы. Гаспадыня ці гаспадар… А жанчына больш складаная істота, чым котка.