Читать «Населены востраў» онлайн - страница 141

Чараўнік сядзеў, ні на каго ня гледзячы, на плячы ў яго няёмка тапталася сьлепенькая начная птушка. Чараўнік час ад часу даставаў з кішэні нейкія кавалачкі і соваў ёй у дзюбу, тады яна замірала на сэкунду, потым задзірала галаву і як быццам зь цяжкасьцю глытала, выцягваючы шыю.

— Гэта вельмі важныя прапановы, — працягваў прынц-герцаг, — а таму я прашу вас слухаць уважліва, а ты, Бошку, галубчык, заварвай гарбату мацьней, бо я бачу — сёй-той ужо задрэмвае. Ня трэба задрэмваць, ня трэба. Зьбярэцеся зь сіламі, можа быць зараз вырашаецца наш лёс...

Сход ухвальна забурчаў. Кагосьці бяльматага адцягнулі за вушы ад сьцяны, дзе ён наладзіўся быў падрамаць, і пасадзілі ў першым шэрагу. «Дык я ж нічога... — мармытаў бяльматы. — Я толькі так, крышачку. Я да таго, што гаварыць трэба карацей, а то пакуль да канца даходзяць, я ўжо і пачатак забываю...»

— Добра, — пагадзіўся прынц-герцаг. — Карацей так карацей. Жаўнеры адціскаюць нас на поўдзень, у пустыню. Літасьці яны не даюць, у перамовы не ўступаюць. Зь сем’яў, якія спрабавалі прабрацца на поўнач, ніхто не вярнуўся. Трэба меркаваць, яны загінулі. Гэта азначае, што гадоў празь дзесяць-пятнаццаць нас адціснуць у пустыню канчаткова, і там мы ўсе загінем бязь ежы і без вады. Кажуць, што ў пустыні таксама жывуць людзі. Я ў гэта ня веру, але многія паважаныя правадыры вераць і сьцьвярджаюць, быццам гэтыя насельнікі пустыні такія ж жорсткія і крыважэрныя, як жаўнеры. А мы — людзі міралюбныя, змагацца мы ня ўмеем. Многія з нас мруць, і мы, напэўна, не дажывем да канчатковага канца, але мы цяпер кіруем народам і абавязаныя думаць ня толькі пра сябе, але і пра нашых дзяцей... Бошку, — сказаў ён. — Падай, калі ласка, гарбаты паважанаму Хлебапёку. Па-мойму, заснуў Хлебапёк.