Читать «Населены востраў» онлайн - страница 138

Згадаўшы пра радыёактыўнасьць, Гай палез у свой рэчавы мех i дастаў скрыначку з жоўтымі таблеткамі, кінуў дзьве штукі ў рот — скрывіўся ад пранізьлівай гаркоты. Трэба ж, якая брыдота, але безь яе тут нельга, тут таксама ўсё заражана. А ў пустыні давядзецца, напэўна, жменямі іх смактаць... Дзякуй прынцу-герцагу, мне б бяз гэтых пілюль тут каюк... А прынц-герцаг малайчына, не губляецца, не адчайваецца ў гэтым пекле, лечыць, дапамагае, абыходы робіць, цэлую фабрыку мэдыкаментаў арганізаваў. Між іншым, ён казаў, што Краіна Айцоў — толькі кавалачак, пазадзьдзе былой вялікай нашай імпэрыі, і сталіца раней іншай была, у трохстах кілямэтрах на поўдзень — там, кажа, да гэтага часу засталіся яшчэ разваліны, прычым, кажа, велічныя...

Дзьверы расчыніліся, у пакой увайшоў сярдзіты Максім, голы, у адных чорных шортах, сухарлявы, хуткі, і відаць, што злуецца вельмі. Убачыўшы яго, Гай надзьмуўся і стаў глядзець у акно.

— Ну, не выдумляй, — сказаў Максім. — Пайшлі.

— Не хачу, — сказаў Гай. — Ну іх усіх. З душы верне, немагчыма.

— Глупства, — запярэчыў Максім. — Выдатныя людзі, вельмі цябе паважаюць. Ня будзь хлапчуком.

— Ды ўжо, паважаюць, — сказаў Гай.

— Яшчэ як паважаюць! Надоечы прынц-герцаг прасіў, каб ты застаўся тут. Я, кажа, памру хутка, патрэбны сапраўдны чалавек, каб мяне замяніць.

— Ну так, замяніць... — прабурчаў Гай, адчуваючы, аднак, што ў грудзях, мімаволі, усё разьмягчается.

— І яшчэ Бошку да мяне прыстае, зьвяртацца да цябе прама саромеецца. Хай, кажа, Гай застанецца, вучыць будзе, абараняць будзе, добрых хлопцаў выхоўваць будзе... Ведаеш, як Бошку размаўляе?

Гай пачырванеў ад задавальненьня, адкашляўся і сказаў, хмурачыся, усё яшчэ гледзячы ў акно:

— Ну добра... Аўтамат браць?

— Вазьмі, — сказаў Максім. — Ці мала што...

Гай узяў аўтамат пад паху, яны выйшлі з пакоя — Гай наперадзе, Максім па пятах, — спусьціліся па трухлявых сходах, пераступілі праз кучу дзетак, што валтузіліся ў пыле каля парога, і пайшлі па вуліцы да плошчы. Эх! Вуліца, плошча... Адна назва. Колькі ж тут людзей разам загінула! Кажуць, раней вялікі прыгожы горад тут быў — тэатры, цырк, музэі, сабачыя бягі... цэрквы, кажуць, былі асаблівай прыгажосьці, з усяго сьвету сюды зьяжджаліся паглядзець, а цяпер — сьмецьце адно, не зразумееш, дзе што было. Замест цырка — балота з кракадзіламі нейкімі; мэтро было — зараз там ваўкалакі, уночы па горадзе хадзіць небясьпечна... загубілі краіну, гады. Мала таго, што людзей паперабілі, пазьнявечвалі — разьвялі ж яшчэ нейкую погань, якой зроду тут ніколі не бывала. Ды й ня толькі тут...

Прынц-герцаг распавядаў, што да вайны жылі ў лесе зьвяры, падобныя да сабакаў, забыўся, як называюцца, разумныя былі і вельмі добрыя зьвяругі — усё разумелі, дрэсіраваць іх было — адно задавальненьне. Ну і вядома сталі іх дрэсіраваць для ваенных мэтаў: пад танкі зь мінамі класьціся, цягаць параненых, пераносіць да праціўніка посуд з заразай, ну і ўсякая такая лухта. А потым знайшоўся разумнік, расшыфраваў іх мову, аказалася, што ў іх мова ёсьць, і даволі складаная, і што яны ўвогуле любяць пераймаць, і глотка ў іх так уладкаваная, што некаторых можна было нават навучыць размаўляць па-чалавечы, ня ўсёй мове, вядома, але словаў па пяцьдзесят, па семдзесят яны запаміналі. Увогуле, дзіўныя былі жывёлы, нам бы зь імі сябраваць, вучыцца адзін у аднаго, адзін аднаму дапамагаць — яны, кажуць, выміралі... Дык не ж, прыстасавалі іх ваяваць, прыстасавалі іх хадзіць да праціўніка па ваенныя весткі. А потым вайна пачалася, стала не да іх, наогул ні да чаго стала. І вось — калі ласка: ваўкалакі. Таксама мутанты, толькі не чалавечыя, а зьвярыныя — вельмі небясьпечныя істоты. Па Асаблівай паўднёвай акрузе быў нават загад аб змаганьні зь імі, а прынц-герцаг — той адразу кажа: нам усім тут канец, будуць тут жыць адны ваўкалакі...