Читать «Населены востраў» онлайн - страница 137

Мутанты жылі невялікімі грамадамі; іншыя вандравалі, палявалі, шукалі лепшыя месцы, шукалі дарогу на поўнач у абыход гвардзейскіх кулямётаў, у абыход страшных абласьцей, дзе яны схадзілі з розуму і паміралі на месцы ад прыступаў жахлівага галаўнога болю; іншыя жылі асела на фэрмах і ў вёсачках, ацалелых пасьля баёў і выбуху трох атамных бомбаў, зь якіх адна выбухнула над гэтым горадам, а дзьве ў ваколіцах — там цяпер кілямэтровыя пралысіны бліскучага, як люстэрка, шлаку. Аселыя сеялі дробную звыродлівую пшаніцу, апрацоўвалі дзіўныя свае агароды, дзе таматы былі, як ягады, а ягады — як таматы, разводзілі жудаснае быдла, на якое глядзець было страшна, ня тое што есьці. Гэта быў варты жалю народ — мутанты, дзікія паўднёвыя вырадкі, пра якіх верзьлі розную лухту, і сам ён вёрз розную лухту, — ціхія, балючыя, зьнявечаныя карыкатуры на людзей. Нармальнымі тут былі толькі старыя, але іх заставалася вельмі мала, усе яны былі хворыя і прырэчаныя на хуткую сьмерць. Дзеці іх і ўнукі таксама здаваліся не жыльцамі на гэтым сьвеце. Дзяцей у іх нараджалася шмат, але амаль усе яны паміралі альбо пры нараджэньні, альбо ў маленстве. Тыя, што выжывалі, былі слабымі, увесь час пакутавалі на невядомыяі хваробы, выродлівыя былі — жах, але ўсе выглядалі паслухмянымі, ціхімі, разумненькімі. Ды што там казаць, нядрэнныя выявіліся людзі — мутанты, добрыя, гасьцінныя, мірныя... Вось толькі глядзець на іх было немагчыма. Нават Максіма спачатку ламіла зь нязвычкі, але ён хутка прывык, яму што — ён сваёй натуры гаспадар...

Гай уставіў у аўтамат магазін, падпёр шчаку далоньню, задумаўся. Так, Максім...

Праўда, задумаў Максім на гэты раз відавочна бессэнсоўную справу. Задумаў ён сабраць мутантаў, узброіць іх і выбіць Гвардыю для пачатку хаця б за Блакітную Зьмяю. Сьмешна, далібог. Яны ж ледзь ходзяць, многія паміраюць на хаду — мех зь зернем падыме і памрэ, — а ён хоча зь імі на Гвардыю ісьці. Непадрыхтаваныя, слабыя, нясьмелыя, куды ім... Хай нават зьбярэ ён гэтых... выведнікаў іхных — на ўсю гэтую армію, калі без Максіма, аднаго ротмістра хопіць, а калі з Максімам, то ротмістра з ротай. Максім гэта, здаецца, і сам разумее. Але вось цэлы месяц бегаў па лесе ад пасёлка да пасёлка, ад грамады да грамады, угаворваў старых і паважаных людзей, тых, каго грамады слухаюцца. Сам бегаў і мяне з сабой паўсюль цягаў, угамону на яго няма. Ня хочуць старыя ісьці, і выведнікаў не адпускаюць... І вось зараз на гэтую нараду трэба. Ня пойду.

Сьвет стаў сьвятлейшым. Было ўжо ня так моташна глядзець навокал, кроў хутчэй пабегла па жылах, заварушыліся смутна нейкія надзеі, што сёньняшняя нарада праваліцца, што Максім прыйдзе і скажа: хопіць, няма чаго тут больш рабіць, — і яны рушаць далей на поўдзень, у пустыню, дзе, кажуць, таксама жывуць мутанты-вырадкі, але не такія жудасныя, больш падобныя на людзей і не такія хворыя. Кажуць, у іх там нешта накшталт дзяржавы, і нават армія ёсьць. Можа быць, зь імі атрымаецца кашу зварыць... Праўда, там усё радыеактыўнае, туды, кажуць, саджалі бомбу на бомбу, спэцыяльна для заражэньня... Былі, кажуць, такія спэцыяльныя бомбы.